Pierwszym przystankiem na szlaku jest Kraków i Zamek Królewski na Wawelu. Przez wieki mieszkali tutaj królowie Polski, zamek był też miejscem posiedzeń sejmu. Obecnie zwiedzać można komnaty królewskie, Skarbiec i Zbrojownię. Miłośników sztuki orientalnej zainteresują zapewne eksponaty w salach „Sztuki Wschodu”. „Wawel Zaginiony” odkryje przed zwiedzającymi ślady dawnych i pradawnych dziejów wzgórza. Tuż obok zamku znajduje się katedra będąca przed wiekami miejscem koronacji i pochówków kolejnych władców Polski. Do dziś jest też miejscem spoczynku polskich „królów ducha”, m.in. Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Cypriana Kamila Norwida. Z Wawelem związane są rozmaite legendy, jak chociażby ta o wawelskim smoku, którego grotę zobaczyć można u podnóża zamkowego wzgórza.

Piękny arkadowy dziedziniec wawelski stał się inspiracją dla budowniczych trzech kolejnych zamków na szlaku: zamku w Niepołomicach, Pieskowej Skale i Suchej Beskidzkiej. Zapraszają one do wędrówki po renesansowych krużgankach.

Zamek w Niepołomicach powstał za czasów króla Kazimierza Wielkiego, jednak swój obecny renesansowy wygląd zawdzięcza Zygmuntowi Augustowi. Królowie bardzo lubili tę rezydencję, skąd chętnie wyruszali na polowania do pobliskiej puszczy.

Zamek w Pieskowej Skale nazywany bywa „małym Wawelem”, a swój renesansowy charakter zawdzięcza m.in. Hieronimowi Szafrańcowi, sekretarzowi króla Zygmunta Starego. Dziś w jego wnętrzach mieści się muzeum prezentujące przemiany stylowe w sztuce europejskiej, a także największa w Polsce galeria malarstwa angielskiego. Zamek usytuowany jest w pięknej okolicy doliny Prądnika, a nieopodal niego znajduje się słynny wapienny ostaniec – Maczuga Herkulesa.

Na miano „małego Wawelu” zasłużyła również magnacka rezydencja w Suchej Beskidzkiej. Arkadowe krużganki zamkowego dziedzińca wyróżnia lekkość i elegancja. W zamku mieści się Muzeum Miejskie, a także dom kultury oraz hotel z restauracją.

Kolejne malownicze zamki znajdują się na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej. Łączy je jeden z najciekawszych szlaków turystycznych Polski, zwany Szlakiem Orlich Gniazd, bo twierdze te zbudowano w miejscach tak trudno dostępnych jak gniazda królewskich ptaków. Na małopolskim szlaku zamków znalazły się trzy z nich: zamek Lipowiec w Wygiełzowie, zamek w Korzkwi i zamek w Ojcowie.
Zamek Lipowiec z daleka wyróżnia się potężną basztą z białego kamienia, która wraz z okalającymi ją murami stanowi pozostałość zamku wzniesionego w XVIII w. przez biskupów krakowskich. Warto wspiąć się na zamkową wieżę, a także odwiedzić pobliskie Muzeum Nadwiślański Park Etnograficzny, zwane popularnie skansenem.

Zamek w Korzkwi znajduje się na północ od Krakowa. Jeszcze niedawno był on ruiną, dziś odwiedzający mogą podziwiać kamienną fortecę odbudowaną z pietyzmem na wzór warowni wzniesionej tutaj w XIV w. i rozbudowanej – w renesansowym stylu – w XVI w. Oprócz zamku pełniącego niegdyś funkcję rezydencji myśliwskiej, warto zajrzeć do umiejscowionego nieopodal wczesnobarokowego kościoła z 1623 r. o charakterze obronnym.

O Ojcowie, w którym znajduje się kolejny zamek, legenda mówi, że swą nazwę zawdzięcza królowi Kazimierzowi Wielkiemu. Zamek ten był jedną z ważniejszych twierdz na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej. Zamieszkany był on do końca XVIII w., m.in. w 1787 r. podejmowano tu ostatniego króla Polski, Stanisława Augusta Poniatowskiego. Do dziś zachowały się fragmenty murów oraz jednej baszty, a także wieża bramna, w której mieści się niewielka izba muzealna. Zamek ten znajduje się w obrębie Ojcowskiego Parku Narodowego, a nieopodal niego mieści się (także legendarna) Grota Łokietka, w której przyszły król miał się ukrywać przed swymi przeciwnikami.

Następne dwa zamki na szlaku prowadzą nas na południe od Krakowa, w stronę Pienin i przełomu Dunajca. W czasach średniowiecza powstały tutaj dwie graniczne warownie: węgierski zamek Dunajec w Niedzicy i polski Wronin w Czorsztynie, które dzisiaj, po zbudowaniu zapory na Dunajcu, znajdują się na oblanych wodą, malowniczych cyplach. Pochodząca z XIV w. murowana twierdza w Czorsztynie strzegła granicy z Węgrami i przeprawy przez Dunajec. Jednym z najbardziej znanych wydarzeń w długiej i ciekawej historii tego zamku jest opowieść o buncie opłacanego przez kozackich hetmanów Aleksandra Kostki-Napierskiego, który w 1651 r. napadł i zajął twierdzę. Czorsztyn odbiły oddziały wysłane przez biskupa krakowskiego, a schwytany Kostka-Napierski został skazany na śmierć. Dziś zamek ma postać trwałej ruiny, a w kilku odbudowanych pomieszczeniach mieści się nieduża ekspozycja historyczno-archeologiczna. Z tarasów na murach rozciąga się widok na Jezioro Czorsztyńskie, zamek w Niedzicy, Pieniny, a nawet Tatry. Zamek Dunajec w Niedzicy, będący jedną z najpiękniejszych tego typu budowli w Polsce, stał się znany po odnalezieniu tu w 1946 r. tajnego schowka z dokumentem „zapisanym” pismem węzełkowym kipu, jakiego używano w indiańskim imperium Inków w Peru. Sam zamek jest perełką architektury. Najstarszą jego część stanowi gotycki zamek górny z XIV w. Z wieku XV pochodzi zamek średni. Na przełomie XVI i XVII w. władający Niedzicą Jerzy Horvath rozbudował warownię w stylu renesansowym. Dziś w odremontowanych wnętrzach zamku mieści się niewielkie muzeum, a z tarasów widokowych rozpościera się widok na Jezioro Czorsztyńskie z ruinami zamku w Czorsztynie oraz strome, skaliste zbocza Pienin i Gorców. Zwiedzając Niedzicę i Czorsztyn, warto skorzystać z okazji, by popłynąć z flisakami malowniczym przełomem Dunajca.

Kolejne zamki można podziwiać, podróżując z Krakowa na południowy wschód. Pierwszy z nich, niewielki zamek królewski zwany też zamkiem żupnym, znajduje się w centrum Wieliczki. Od XIII w. zamek ten stanowił siedzibę zarządu wielickiej kopalni soli, którą zwano żupą, a jej zarządcę – żupnikiem. Z tego okresu pochodzi „Dom pośród Żupy”, w którym obecnie zobaczyć można m.in. imponującą kolekcję solniczek (ok. 400 sztuk!) oraz reprezentacyjną, gotycką salę, zwaną Izbą Grodzką. W połowie XIV w. dzięki królowi Kazimierzowi Wielkiemu zamek rozbudowano, włączając go w system fortyfikacji miejskich, których elementem stała się wzniesiona wtedy i zachowana do dziś zamkowa baszta. W XIX w. wybudowano z kolei tzw. Zamek Środkowy, który dziś mieści restaurację.

Nieco dalej, pośród malowniczych wzniesień Pogórza Wielickiego i Wiśnickiego znajdują się ruiny królewskiego zamku w Dobczycach. Początkowo była to murowana budowla obronna, którą w połowie XVI w. przekształcono w stylu renesansowym. W przeciwieństwie do wielu innych twierdz, zamek dobczycki nie padł ofiarą pożaru ani wojny, lecz… poszukiwaczy skarbów! W połowie XVIII w. przypadkowo odkryto tu garniec pełen monet. Wiadomość o znalezisku szybko rozniosła się wśród okolicznych mieszkańców, którzy w poszukiwaniu kolejnego skarbu (którego oczywiście nie było), rozebrali budowlę do fundamentów. Obecnie częściowo odbudowany zamek znajduje się pod opieką miejscowego oddziału PTTK.

Do dziś podziw odwiedzających budzi potężna rezydencja Kmitów i Lubomirskich w Nowym Wiśniczu, której początki sięgają XV w. Niegdyś wypełniały ją olbrzymie bogactwa, wywiezione stąd podczas „potopu” szwedzkiego w 1655 r. Dzisiejszy wygląd zamek zawdzięcza kolejnym przebudowom: z XV w. w stylu renesansowym oraz z XVII w., kiedy to otoczono go bastionowymi fortyfikacjami, tworząc typ rezydencji zwany palazzo in fortezza. Z murów zamku doskonale widać wznoszące się na sąsiednim wzgórzu zabudowania warownego klasztoru Karmelitów z XVII w., w którym obecnie mieści się więzienie. Warto odwiedzić także stojący między zamkiem i klasztorem mały drewniany dwór z 1850 r., zwany Koryznówką, w którym kiedyś często bywał Jan Matejko.

Późnogotycką architekturą urzeka z kolei następny na szlaku zamek w Dębnie. Każdego roku we wrześniu odbywa się tutaj „Międzynarodowy Turniej Rycerski”, będący jedną z największych tego typu imprez w Polsce. W szranki stają wówczas rycerze walczący o „Złoty warkocz Tarłówny” – legendarnej córki jednego z dawnych właścicieli twierdzy, której duch podobno ukazuje się w zamku jako biała dama. Do Dębna warto zajrzeć nie tylko podczas turnieju. We wnętrzach tej rycerskiej rezydencji mieszczą się interesujące ekspozycje muzealne, wśród których uwagę zwracają meble, obrazy i broń z okresu od XVII do XIX w. Duże zainteresowanie wzbudza zamkowa kuchnia z zachowanym wyposażeniem.
Ostatnie trzy zamki na szlaku (w Czchowie, Wytrzyszczce i Nowym Sączu) ponownie kierują nas w stronę Dunajca, którego dolina wraz z doliną Popradu przez stulecia tworzyła ważny trakt komunikacyjny. Broniły go liczne grody, zamki i baszty strażnicze. Po wielu z nich nie ma już śladu, z innych zostały tylko fragmenty, stanowiące malownicze akcenty w górskim krajobrazie.

Potężna baszta czchowskiego zamku mieści się na wzgórzu nad Czchowem. Z jej szczytu rozciąga się widok na okoliczne wzgórza wraz z zaporą i Jeziorem Czchowskim. Cylindryczną wieżę o imponujących, kilkumetrowej grubości murach zbudowano pod koniec XIII w. W kolejnym stuleciu wokół baszty powstał niewielki zamek – siedziba starostwa czchowskiego. W XVIII w. opuszczona budowla popadła w ruinę. W ostatnich latach obok zachowanej wieży odbudowano fragment murów i domek strażnika, w którym zobaczyć można wystawę archeologiczną wraz z makietą pierwotnego zamku.

W wodach Jeziora Czchowskiego odbijają się także mury oraz kamienna baszta zamku Tropsztyn w Wytrzyszczce. Jest to właściwie zupełnie nowa budowla wzniesiona na ruinach oryginalnego zamku pochodzącego z przełomu XIII i XIV w. Według legendy, w tunelach i lochach pod Tropsztynem ukryto w XVIII w. skarb Inków, przewieziony tu z zamku w Niedzicy. Dziś zwiedzający mogą m.in. wejść na wieżę, a także obejrzeć film dokumentalny o poszukiwaniach legendarnego skarbu Inków. Warto dodać, że na przeciwległym brzegu Jeziora Czchowskiego wznosi się widoczny z daleka kościół w Tropiu, gdzie podobno przed jego powstaniem mieli swą pustelnię święci Świerad i Benedykt. Dziś do ich sanktuarium w Tropiu pielgrzymują wierni z Polski i ze Słowacji, której święci pustelnicy są patronami.

Ostatnim miejscem na szlaku jest zamek w Nowym Sączu, którego ruiny w postaci fragmentu murów, baszty i pozostałości innych budowli umiejscowione są w parku na skraju Starego Miasta, w widłach Dunajca i Kamienicy. Nowosądecki zamek powstały na początku XIV w. do ruiny doprowadziły pożary w XVIII w., a potem powódź w 1813 r. W odbudowanym w 20-leciu międzywojennym obiekcie w czasach II wojny światowej niemieccy okupanci przechowywali amunicję, a następnie w 1945 r. zamek został wysadzony. Po wojnie odbudowano fragment muru i Basztę Kowalską, zwieńczoną renesansową attyką. Spacerując w okolicach ruin nowosądeckiego zamku, warto zwrócić uwagę na liczne zabytkowe kamieniczki, kościoły oraz Muzeum Okręgowe prezentujące przede wszystkim sztukę z terenu Sądecczyzny. Na odwiedziny zasługuje także znajdujący się na skraju miasta Sądecki Park Etnograficzny.
Na szlaku zamków Małopolski znalazło się szesnaście rozmaitych obiektów: rezydencji, twierdz, baszt i malowniczych ruin. Warto je odwiedzić, poznać, zobaczyć, pamiętając jednocześnie, że pomiędzy nimi ukrywają się jeszcze inne tajemnicze twierdze, samotne wieże i ruiny czekające na odkrycie.

Trasa jest dostępna w formie aplikacji na urządzenia mobilne w serwisie Traseo.pl
Kod trasy: 45521

Zagroda Garncarska powstała w XIX-wiecznych budynkach mieszkalnych, wyposażonych w ówczesne sprzęty oraz oryginalny piec do wypalania ceramiki. Jest ona pewnego rodzaju bazą szlaku, gdzie organizowane są warsztaty garncarskie oraz zajęcia ergoterapii, a także wiele innych, ciekawych wydarzeń kulturalnych np. Letnie Jarmarki Garncarski. W znajdującym się tu sklepiku można zaopatrzyć się w pamiątki nawiązujące do tutejszej tradycji garncarskiej. Przy Zagrodzie funkcjonuje także stworzona z myślą o turystach wypożyczalnia rowerów „SIWAK”, zaś usytuowana tuż obok Karczma „U Garncarzy” oferuje lokalne smakołyki.

Galeria Ludowej Rzeźby Ceramicznej Władysławy Prucnal utworzona w jej rodzinnym domu, to prawdziwy skarbiec glinianych zabawek, dzwoneczków, naczyń, rzeźb religijnych, a także dzieł nawiązujących do życia codziennego ludzi z pobliskich wsi. Prace artystki znajdują się również w zbiorach muzeów etnograficznych m.in. w Łodzi, Toruniu, Warszawie i Rzeszowie.

Wzniesiony w latach 1958-59 kościół pw. Nawiedzenia NMP udekorowany został mozaiką ceramiczną wykonaną przez lokalnych artystów. Zdobi ona prezbiterium, ambonę i chór. W nawach można zobaczyć wykonane w tej samej technice obrazy przedstawiające stacje Męki Pańskiej. Autorem aranżacji wnętrza jest prof. Jan Budziło z Krakowa, który swoją wizję oparł na regionalnej tradycji, a zrealizował ją, współpracując z takimi artystami jak: Władysława Prucnal, Edward Jurek, Józef Ożóg, Stefan Głowniak, Franciszek Kot, Andrzej Ruta, Jan Chmiel, Stefan Prucnal, Edward Prucnal, Jan Schodziński.

W Medyni warto zajrzeć do kilku pracowni artystycznych, gdzie można podziwiać wspaniałe dzieła związane z lokalną tradycją i kulturą. Są to pracownie: Barbary i Andrzeja Plizgów, Jana Jurka, Jana Grabarza, Jacka Golca oraz pracownia rodziny Jurków.

W kolejnej wiosce znajdującej się na szlaku – Zalesiu – można zregenerować siły, odpoczywając nad malowniczymi stawami, gdzie panuje idealna cisza, a cudowne widoki sprawiają, że człowiek nie chce opuszczać tego miejsca. Po chwili wytchnienia, kolejną atrakcją do zobaczenia jest tradycyjny piec do wypalania ceramiki siwej, który znajduje się w tej samej miejscowości.

W Czarnej można zatrzymać się w gospodarstwie Leśna Zagroda. Utworzona została ona na powierzchni 10 ha. Oferuje turystom nie tylko noclegi i idealne warunki do organizacji imprez, zabaw czy ognisk, ale także odpoczynek w kontakcie z przyrodą. Wyruszając dalej w drogę można, zobaczyć na szlaku okazałą Leśniczówkę w Czarnej wybudowaną w 1934 roku.

Doskonałym miejscem na krótki postój jest Park Matki Boskiej Jagodnej w Medyni Łańcuckiej. Liczne alejki, przy których rosną jagodowe krzewy, prowadzą do kapliczek z figurami ceramicznymi Matki Boskiej Jagodnej autorstwa Władysławy Prucnal. W upalne dni wędrowcy mogą ugasić pragnienie wodą ze znajdującej się tu studni, zaś miejscowe gospodynie z przyjemnością zaserwują gościom specjały jagodowej kuchni.

Przy odrobinie szczęścia w czasie wycieczki zwiedzający mogą zastać garncarza, który akurat wyjmuje z pieca gotowe naczynia, i zapytać go o każdą nurtującą ich kwestię dotyczącą tego rzemiosła.

Trasa jest dostępna w formie aplikacji na urządzenia mobilne w serwisie Traseo.pl
Kod trasy: 35657

Bacówka w Kuźnicach położona najbliżej Zakopanego, na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego, to jedna z dwóch bacówek należących do bacy z dwudziestoletnim stażem – Andrzeja Staszla „Furtka”. Drugą, na Kalatówkach, można odwiedzić w drodze na Giewont. Wyrabianie oscypków jest jego pasją, a tajemnicą doskonałego smaku i zapachu produkowanych przez niego serów jest skrzętnie skrywana rodzinna receptura.
Oscypek to istotny element góralskiego wesela, o czym przekonuje Andrzej Kluś bacujący przy Drodze pod Reglami nieopodal doliny Ku Dziurze.

Andrzej Gal Ziemba, do którego należy bacówka w Dolinie Chochołowskiej, swoje oscypki nazywa papieskimi. Miejsce to przyciąga wielu turystów, ponieważ słynie z wizyty Jana Pawła II.
Dla prawdziwie spragnionych wiedzy na temat produkcji oscypków i pracy z owcami najlepszym przystankiem będzie bacówka w Dolinie Kościeliskiej. Tam baca, Józef Słodyczka, słynący z dużego poczucia humoru, z przyjemnością opowie o swojej pasji. Na swoim koncie ma nawet prowadzenie bacówki związanej z Uniwersytetem Jagiellońskim.

Założona w 2000 roku bacówka rodziny Lassaków jest często nazywana „bacówką na końcu świata”, a dokładnie na końcu wioski Bustryk. Tutaj gospodarze oferują jedynie prawdziwe oscypki w stu procentach z owczego mleka.

Stanisław Hyrczyk posiada spore, bo liczące około 800 owiec stado. Bacowanie w Baligówce zaczyna już w połowie kwietnia. W swojej pracy widzi same zalety. Spędzanie mnóstwa czasu na świeżym powietrzu gwarantuje mu zdrowie i wspaniałe samopoczucie. Do swojego zajęcia podchodzi z pasją i zamiłowaniem.
Na Długiej Hali na Turbaczu swoje 150 owiec wypasa baca Krzysztof Gach. Bacówka była dla niego własnym pomysłem na życie, gdyż wcześniej nikt z jego rodziny nie zajmował się pasterstwem. Sery jego produkcji kupują najczęściej turyści zapuszczający się w te strony.

W Czorsztynie, w Pienińskim Parku Narodowym, przy szlaku turystycznym na Trzy Korony, można odwiedzić bacówkę należącą do Wojciecha Komperdy. Podtrzymuje on rodzinną tradycję pasterską, a jego wyroby podbiły nie tylko regionalny, ale także i międzynarodowy rynek – zyskał m.in. uznanie na targach we Włoszech. Choć podkreśla, że jest to ciężka praca, uwielbia wstawać skoro świt, gdy świat dopiero budzi się do życia.

Wojciech Gromada zajmuje się hodowla owiec od prawie 50 lat. Bacuje na Jaworkach, nieopodal Szczawnicy. Ceni sobie tradycję, dlatego też oscypki produkuje według starych, sprawdzonych metod oraz receptur i nie wyobraża sobie wprowadzenia jakichkolwiek innowacji.

Przy lotnisku blisko Nowego Targu można spotkać Stanisława Łasia. Oscypki produkuje już od 23 lat, a obecnie jego stado liczy prawie 1200 owiec i jest jednym z największych na Podhalu. Dzięki pomocy żony i kilku juhasów baca oferuje turystom produkty najlepszej jakości.

Dursztyn to wyjątkowa i malownicza wioska. Idealne miejsce dla miłośników przyrody i pięknych krajobrazów. Wykorzystał to baca Andrzej Zubek, który pasterstwem trudni się od wielu lat, a obecnie wypasa około 700 owiec. Przy produkcji kieruje się tradycją, ale pamięta także o unijnych wymogach, co sprawia, że jego oscypki są wyśmienite.

Kolejny baca z pięćdziesięcioletnim stażem to Jacek Wolski. Wcześniej był juhasem, teraz sam prowadzi bacówkę w Kowańcu u podnóża Gorców. Uwielbia swoją pracę i potrafi o niej opowiadać godzinami.
Kazimierz Furczoń, właściciel dwóch bacówek: w Leśnicy i w Łapszach Wyżnych, w swoim przedsięwzięciu stawia na ekologię. Według niego dobre pastwisko powinno znajdować się tam, gdzie rosną najlepsze dzikie zioła z dala od szos. Jako pierwszy na Podhalu uzyskał unijny certyfikat.

Również w Leśnicy bacówkę prowadzi baca Stanisław Mąka, który zamiłowanie do pasterstwa odziedziczył po przodkach. Przy owcach i produkcji serów pomaga mu rodzina. Jego wyroby są zachwalane w całej okolicy.
W bacówce w Gliczarowie Górnym można spotkać bacę Stanisława Jarząbka. Słynie on wśród turystów nie tylko z wyśmienitych oscypków oraz bundzu, ale i z doskonałego humoru, który podobno nigdy go nie opuszcza. Wizyta w tym miejscu może okazać się smaczną i wesołą przygodą.

Bacówka Władysława Sądelskiego znajduje się przy potoku dunajeckim. Jest to miejsce często odwiedzane przez turystów, gdyż przebiega tamtędy szlak niebieski w okolicach Białego Dunajca. Jest to dobre miejsce na postój dla wędrujących, którzy mogą skosztować specjałów i odsapnąć przed dalszą drogą.
W Łapszach Niżnych nad Łapszanką na skraju lasu bacuje Józef Brawiak. Jest to miejsce znacznie oddalone od wioski, można się tu zupełnie wyciszyć. Baca wyrabia oscypki głównie dla okolicznych mieszkańców.
Jeśli chce się skosztować serów gazdowskich, należy wybrać się do bacówki słynącego z pracowitości Józefa Gołdyna, która znajduje się w Łapszach Niżnych przy szlaku na Głębokie. Smakołyki, których można tu spróbować, to głównie kara, pucok, gołka, bryndza i serek podhalański.

Władysław Kołat prowadzi bacówkę w Zarębku Wyżnym, u podnóża Turbacza – najwyższego szczytu Gorców. Bacę najczęściej odwiedzają turyści, którzy potem na szlaku zajadają się jego wyrobami.
Jeszcze jedna bacówka, która cieszy się uznaniem w Głębokiem, należy do Jana Wilczka. Produkuje on nie tylko oscypki, ale i żętycę. Jego stado liczy 700 owiec, a on sam pasterstwem trudni się już od kilkunastu lat.

Oscypki, żętycę i bundz w Brzegach można nabyć od Andrzeja Rzepki. Swoje 400 owiec wypasa w pobliżu Bukowiny Tatrzańskiej przy drodze na Łysą Polanę. Sery wyrabia już od piętnastu lat według sprawdzonej receptury.

We wsi Murzasichle w pobliżu Zakopanego, warto zajrzeć do gospodarstwa bacy Jana Jasionka, który podtrzymuje rodzinną tradycję pasterską i z sentymentem wspomina lata, gdy był juhasem. Sama bacówka, do której prowadzi drewniany drogowskaz, usytuowana jest między wiejskimi domami, zaś baca wypasa swoje owce na Kopieńcu.

Ostatnim przystankiem może być Rusinowa Polana. Tam bacówkę prowadzi Stanisław Rychtarczyk. Właśnie w tym miejscu w latach 70. jego rodzina, po wypędzeniu z Morskiego Oka przez władze, postanowiła zacząć wypas owiec. Baca Stanisław, jak twierdzi jego żona, to człowiek uparty, więc może dlatego kontynuuje rodzinną tradycję. Miejsce to słynie nie tylko z wyśmienitych serów góralskich, ale i z pięknych widoków na Tatry Wysokie, które można stąd podziwiać.

Aplikacja na urządzenia mobilne (Android, Windows Phone, Itunes).

Trasa jest dostępna w formie aplikacji na urządzenia mobilne w serwisie Traseo.pl
Kod trasy: 34966

Krakowska winnica Srebrna Góra, druga co do wielkości w Polsce, położona u stóp klasztoru oo. Kamedułów na Bielanach, słynie z klasztornej tradycji wytwarzania wina, która sięga X wieku. Właścicielami są dwaj przyjaciele Mirosław Jaxa Kwiatkowski i Mikołaj Tyc. Razem podróżują, śledzą najnowsze trendy, a dzięki pasji i zamiłowaniu do wina stworzyli dopracowane w każdym szczególe, klimatyczne miejsce.
Zofia i Stanisław Michałowscy to właściciele winnicy Zadora w Szczepanowicach nad Dunajcem, koło Tarnowa. Jak sami twierdzą jest to idealne miejsce do uprawy winorośli, zważywszy na warunki atmosferyczne panujące w tym regionie. Swoją przygodę z winem zaczęli w 2007 roku. Państwo Michałowscy produkują piec rodzajów doskonałego polskiego wina.

Założona w 2005 roku w Smardzowicach winnica Krokoszówka Górska usytuowana jest na powierzchni 1 ha w bliskim sąsiedztwie Ojcowa. Jej właściciele, Bożena i Marek Górscy zdecydowali się na produkcje wina regionalnego i stołowego. Można tu skosztować trunków z na bazie buz, czarnej porzeczki, jagód, wiśni a nawet tytoniu.

Hybridum – winnica Witanowice jest położona blisko Wadowic. Pierwsze nasadzanie rozpoczęto w 2009 roku, zaś w 2013 roku rozpoczęto sprzedaż produktów. Całość prac przy uprawie nadzoruje właściciel obiektu, Marcin Pierożyński, natomiast przy samej produkcji wina korzysta on z rad Macieja Kaplity z winnicy Comte, którego traktuje jak swojego nauczyciela.

Nad Dworskim Potokiem to winnica, która powstała w 2005 roku w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Łazach koło Bochni. Projekt został zrealizowany z inicjatywy ówczesnego rektora uczelni prof. Karola Musioła. Inspiracją do stworzenia takiego miejsca były winnice należące do innych czołowych europejskich ośrodków akademickich. Całość przedsięwzięcia to obecnie 3,3 ha powierzchni, na której zasadzono ok. 11 tys. krzewów winorośli. Produkcję wina rozpoczęto zgodnie z tradycją po 3 trzech latach od zasadzenia roślin. W efekcie produkowane są białe i czerwone wina wytrawne pod nazwa Novum, nawiązującą do Collegium Novum – głównego budynku UJ. Niebywałym sukcesem jest wyprodukowanie pierwszego w Polsce wina lodowego.

Winnica Kresy położona w miejscowości Stoki, pomiędzy Cianowicami, Rzeplinem i Skałą na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, w odległości 20 km od Krakowa. Jej właścicielem jest Robert Zięba, dla którego zbudowanie takiego miejsca było ogromnym marzeniem. Ceni on sobie pracę na łonie natury, a także ludzi, którzy w winie dostrzegają nie tylko alkohol, ale i to, co jest nam w stanie zaoferować przyroda. Produkcje trunków rozpoczęto w 2007 roku, a obecnie uprawiane są cztery główne odmiany winorośli: Solaris, Regent, Rondo i Cabernet Cortis.

W Kluczach, tuż na skraju Pustyni Błędowskiej znajduje się winnica Comte. Występujące na tym terenie skały wapienne, lasy oraz ruiny rycerskich warowni sprawiają, że turysta czuje się tutaj jak w magicznej krainie. Ponadto panujący w tym regionie klimat jest idealny do uprawy winorośli. Winnica została założona w 2005 roku. Właścicielem jest Maciej Kaplita, który początkowo skupiała się jedynie na dogłębnych badaniach upraw i produkcji wina. Rad z zakresu enologii zasięga od zaprzyjaźnionych winiarzy ze Słowacji i z Czech. Obecnie w winnicy postawiono na produkcję wina z odmian klasycznych Vinifera – białego, jako produktu wiodącego, a także czerwonego, jako uzupełnienie.

Kolejną wytypowaną winnicą na Małopolskim Szlaku Winnym jest Winnica Uroczysko, usytuowana w Janowicach koło Zakliczyna. Roztacza się z niej piękny widok na górskie wzniesienia i na Dunajec. W uprawach postawiono głównie na tradycyjne metody, w jak największym stopniu wykorzystując pracę ręczną oraz rezygnując z mechanizacji ze względu na specyfikę terenu.

Mariusz Chryk jest właścicielem winnicy Zawisza połączonej ze Szkółką Winorośli w Wesołowie koło Zakliczyna. Idea stworzenia takiego miejsca zrodziła się w 2003 roku. Przedsiębiorstwo specjalizuje się głównie w uprawie sadzonek odpornych na choroby, sprowadzanych z Francji, Niemiec i Austrii.

Winnica Smykań funkcjonuje przy gospodarstwie agroturystycznym Koziarnia w Pogorzanach Smykań koło Szczyrzyca. Uprawę rozpoczęto w 2004 roku. Obecnie areał winnicy to 1 ha, na którym rosną zarówno odmiany białe (Seyval Blanc, Bianca, Pinot Gris, Siegerrebe, Johanniter), jak i czerwone (Regent, Rondo, Cabernet Cortis). Właściciele gospodarstwa, Monika i Jakub Lorek, zapraszają do Koziarni na degustację win połączoną z wyśmienitym poczęstunkiem, składającym się ze smakołyków domowej produkcji.

Położona na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, w miejscowości Cianowice winnica Amonit (13 km od Krakowa) rozpoczęła swoją działalność w 2008 roku. Obecnie powierzchnia upraw to 0,45 ha. Właściciel, Marcin Niemiec, podkreśla, że gleba wapienna na tym terenie oraz specyficzny mikroklimat dają ciekawe rezultaty winiarskie. Winnica z roku na rok działa coraz prężniej i mając na względzie odpowiedni dobór winorośli i agrotechniki, chce dorównać profesjonalnym, europejskim winnicom.

Założona w 2009 roku winnica Szawapier obecnie zajmuje 0,75 ha, ale jej powierzchnia ma się zwiększyć do 4 ha. Uprawiane tutaj odmiany to Solaris, Regent, Roesler, Bianca. Właściciele, Elżbieta i Marcin Pieróg, postawili na produkcje win wytrawnych, ale chcą także spróbować produkcję bardzo trudnych, szlachetnych win lodowych.

Winnica nad Dobrą Wodą w Gorlicy Murowanej, której właścicielką jest Katarzyna Hamela została założona w 2007 roku i zajmuje powierzchnię 0,30 ha. Winnica ma w dalszym ciągu charakter eksperymentalny. Selekcja krzewów ma na celu dobór najlepszych sadzonek, idealnych do uprawy w tym klimacie, a także ma zapewnić wypracowanie indywidualnego stylu winiarskiego. Inspiracją do stworzenia takiego miejsca były podróże do winnic południowej Francji i odwiedziny w gospodarstwach winiarskich wokół Wiednia.

Pozostają jeszcze do odwiedzenia dwie winnice z Pogórza: Kuźnia, której właścicielami są Joanna i Piotr Zagórscy, oraz winnica Demeter Weroniki i Wiktora Zagórskich. Obydwie zostały założone w Gromniku. Ich produkty cieszą się dużym uznaniem wśród degustatorów, a także odnoszą sukcesy na konkursach, zdobywając najważniejsze nagrody.