Krynica zasłynęła z leczniczych źródeł już pod koniec XVIII w. W 1807 r. została oficjalnie uznana za miejscowość uzdrowiskową i od tego momentu zaczął się rozwój tego małego galicyjskiego miasteczka. Niewątpliwie przyczynił się do tego Józef Dietl – lekarz, prezydent Krakowa i wielki propagator turystyki uzdrowiskowej.
W 1857 r. napisał broszurę Krynica w Karpatach galicyjskich położona, która wychwalała lecznicze walory Krynicy. Pierwsze budynki uzdrowiskowe powstawały w tak zwanym stylu szwajcarskim, nawiązującym do zachodnich realizacji. Na uwagę zasługuje przede wszystkim Stary Dom Zdrojowy projektu Feliksa Księżarskiego, który, mimo iż murowany, wyznaczył rytm dla architektury drewnianej w Krynicy. Styl zakopiański – polska odpowiedź na poszukiwania stylu narodowego – wbrew pozorom nie zawitał do Krynicy. Miasto było nastawione bardziej kosmopolitycznie, tak więc pod koniec XIX w. dominowała tam raczej architektura historyzmu, wychodząca przede wszystkim spod ręki znakomitego architekta Jana Zawiejskiego.
http://youtu.be/V1wDdyU1Nyk
Materiał przygotowany w ramach projektu Twarze Małopolski. XIII Dni Dziedzictwa Kulturowego
Film MIK