Turystyka dziedzictwa kulturowego, to specyficzny element turystyki kulturowej. Swoim zakresem obejmuje zabytki ruchome, nieruchome, zabytki niematerialne oraz krajobraz kulturowy.

Turystyka dziedzictwa (heritage tourism) to podróżowanie w celu poznawania miejsc, przedmiotów kultury materialnej i duchowej oraz działań, które w sposób autentyczny przedstawiają historię oraz wartości kulturowe, zarówno przeszłe jak i teraźniejsze. Ta forma turystyki obejmuje zwiedzanie miejsc historycznych i archeologicznych, poznawanie lokalnych tradycji i zwyczajów, udział w imprezach kulturalnych, a także poznawanie dziedzictwa przemysłowego.

Turystyka dziedzictwa zakłada poszanowanie wyjątkowych walorów etnograficznych regionów, wpływa na promocję lokalnej kultury oraz spełnia funkcje edukacyjne – uczy tradycji i historii regionu oraz pielęgnuje lokalne wartości. Turystyka dziedzictwa jest szansą na rozwój lokalny terenów wiejskich. W oparciu o prowadzoną działalność turystyczną można tam tworzyć nowe miejsca pracy – przy organizacji i obsłudze ruchu turystycznego. Aby turystyka dziedzictwa mogła się rozwijać powstają szlaki kulturowe, zwane też tematycznymi, lub szlakami dziedzictwa.

(Na podstawie artykułu: Turystyka dziedzictwa a przedsiębiorstwo społeczne)

Turystyka dziedzictwa kulturowego swoim zakresem obejmuje zabytkowe obiekty ruchome i nieruchome a także dziedzictwo niematerialne.

Turystyka dziedzictwa kulturowego to:

• turystyka chronionego dziedzictwa,
• turystyka historyczna,
• turystyka etnograficzna,
• turystyka „małych ojczyzn”,
• turystyka sentymentalna.

(Typologia za: K. Buczkowska, Turystyka kulturowa, Poznań 2008, s. 46)