Turystyka kulturowa jest niewątpliwie bardzo ważnym elementem promującym dziedzictwo kulturowe. Jednak eksploatacja dziedzictwa kulturowego w sposób komercyjny i bezrefleksyjny może doprowadzić do tego, że staje się ono obiektem manipulacji i konfabulacji.

Nadmierne zainteresowanie turystów zabytkami może się przyczynić do ich zniszczenia i dewastacji. W przypadku dziedzictwa niematerialnego istnieje niebezpieczeństwo przekształcania go zgodnie z oczekiwaniami turysty – komercjalizacji. Masowa turystyka sprzyja ujednolicaniu kultur lokalnych, zafałszowaniu własnej kultury.

Autentyczności, lokalności stanowiącej o wartości dziedzictwa kulturowego zagraża globalizacja przestrzeni kulturowej. Szlaki kulturowe ograniczają to niebezpieczeństwo, ponieważ są ofertą turystyki kwalifikowanej i indywidualnej, nie generującej masowych odwiedzin w poszczególnych obiektach. Zarówno w przypadku zabytków ruchomych i nieruchomych ważne jest by były one przystosowane dla potrzeb turystyki, czyli bezpieczne dla turysty, ale również zabezpieczone przed turystą.